Piesi

Fragment artykułu z „Polityki”:

„Jeszcze bardziej zagadkową postacią jest pieszy. Przy głównych ulicach istnieją co prawda chodniki, ale na pewno nie służą one do chodzenia na dłuższe odległości. Na chodnikach trwa handel, parkują samochody i skutery, można smacznie zjeść w przydrożnym barze albo porozmawiać ze znajomym. Ale żeby od razu iść? Brak pieszego ma daleko idące konsekwencje, bo zbędne stają się przejścia dla pieszych. Te formalnie istniejące i tak nie są brane pod uwagę przez żadnego kierowcę. Czasem nawet Indonezyjczyk musi oczywiście przejść na drugą stronę, ale wówczas jest zdany już tylko na własny spryt i doświadczenie. Zdezorientowany turysta powinien się do niego przyłączyć albo zachować najwyższą ostrożność. Zresztą sam jest sobie winien, skoro za wszelką cenę postanowił w Indonezji zachowywać się po europejsku i chodzić. A poza tym próbując iść ulicą, automatycznie zwraca się na siebie uwagę miejscowych, którzy często zatrzymają na moment motocykl i zaoferują podwiezienie.”

Jak najbardziej prawda. Na Bali jest podobnie. Właśnie trwają remonty, największe rondo na wyspie jest już ukończone, palmy i kwiaty między pasami w dwóch kierunkach posadzone. Ale na w sumie chyba kilkadziesiąt kilometrów tych alei nie ma ani jednego przejścia dla pieszych, ani po jezdni, ani nadziemnego, ani podziemnego. Nic a nic. A przejść czasem trzeba bo np. po jednej stronie jest hotel a po drugiej centrum handlowe, gdzie turyści robią zakupy. Miejscowi też muszą przechodzić. Często dzieci. To igranie ze śmiercią. Te aleje to rozpędzone autostrady, gdzie mkną samochody osobowe ale też wielka ilość ciężarówek wypełnionych piachem lub skałami (wyspa się zabudowywuje) albo ogromne autobusy turystyczne wiozące azjatyckich turystów. Ciężarówki i autobusy nie znają samoograniczenia w prędkości (bo formalnych ograniczeń, znaków nie ma). Stawiają na swoją wielkość, czasem klakson i trzeba im się usuwać z drogi, czy piesi czy mniejsze jednostki. Do tego dochodzi wszechogarniająca ilość motorów, te jak mrówki czy szarańcza wpychają się w najmniejsze szczeliny pomiędzy wszystkim innym co się rusza. Pędzą na równi z samochodami, wykonują nagłe zwroty, skręcają w prawo z lewej strony ulicy (bądź na odwrót) ślizgając się tuż przed samochodami. Ryzykują życiem w każdym momencie, dziw bierze, że połowa populacji nie wyginie w ciągu tygodnia w wypadkach. Zwłaszcza, że jeżdżą całe rodziny, niemowlaki na motorach, przedszkolaki na motorach, o kaskach można często zapomnieć. Ale nie o pisaniu esemesów.

Jeśli motor chce przejechać tylko paręset metrów a jest akurat po niedobrej stronie ulicy, nie zawraca sobie głowy jej przekraczaniem, mknie potrzebną odległość pod prąd skrajem ulicy. Pod prąd jeżdżą tez uczniowie na rowerach oraz idą rozliczni pchacze różnej maści drewnianych wózków ze złomem, kartonami itp.

I w to wszystko mają wejść piesi, w połowie drogi jeszcze wejść na spory murek, przekroczyć rabaty kwiatowe, zeskoczyć z murka i próbować przejść drugą połowę drogi.

Na mniejszych ulicach wcale nie jest lepiej. Ale tu sytuacje czasem ratują tzw. security czyli osoby odpowiedzialne za umożliwienie samochodom i motorom wyjeżdżającym z parkingów włączenie się do ruchu. Można poprosić security o pomoc, jest on wyposażony w gwizdek, miecz świetlny i odwagę. Pomoże pieszym wchodząc głośno na jezdnię. Security są potrzebni bo Indonezyjczycy są najbardziej wrednymi kierowcami na świecie. Najważniejsze na drodze to nikogo nie wpuścić, przejechać, nie ułatwić. Jak widzą, że jakiś samochód chce się włączyć do ruchu z daleka migają światłami. U nas oznacza to „wjeżdżaj, wpuszczam cię”. Tutaj zaś „nawet się nie waż, ja pędzę i na pewno nie zwolnię bo ty chcesz wjechać”. To przy pędzie. Jak jest korek – punkt honoru to jechać 10 centymetrów za innym samochodem, żeby ktoś się nie wcisnął. Nawet jeśli nic by się przez to nie traciło bo wpychający się samochód skręca w drugą stronę a naszą trasę wciąż blokuje korek.